Castillo de la Inmalculada Concepción

Na een veel te vroeg ontbijt en gezellig Frans gekeuvel aan tafel word ik over de Rio Frio naar San Carlos gebracht. Daar ligt de 'snelle' boot klaar die me naar El Castillo moet brengen over de Rio San Juan, een tocht 'fullspeed' van dik anderhalf uur en 80 km verderop. Ik heb het geluk dat de corpulentste Nicaraguaan van het gezelschap het zitje naast mij kiest én daarbovenop wil kletsen in het Engels. Gelukkig komt bij mij op de meest idiote momenten een onsympathiek talent boven dat mij doet overleven in dergelijke situaties. ,,Hello, wer are joé from?'' ,,Belgica.'' ,,What's yor name, mie name is Burner.'' ,,Fat Burner?''

Einde gesprek. Ik geef toe dat ik vrijwel meteen zelf schrik van de woorden die cynisch over mijn tong rollen, maar het maakt mijn tocht heel wat aangenamer. Achter mij zitten twee gierende zongebruinde 'I've made it in my life' Amerikanen die mij direct nen toffen vinden en het blijft fun tot bij aankomst in El Castillo. Onnodig te zeggen dat de natuur rondom ons weerom magistraal is. Onderweg passeren we de aanleg van een gigantische brug die onderdeel is van de nieuwe 'Panamerika Highway', een door Japanners gefinancierd project dat het ongerepte karakter van het regenwoud aanvalt.

El Castillo ligt halverwege de Rio San Juan in het regenwoud en is beroemd omwille van het Spaanse fort 'Castillo de la Inmalculada Concepción'. Dit fort werd gebouwd van 1673 tot 1675 en had als doel de piraterij tussen de toenmalige hoofdstad Granada en de Caraïbische Zee een halt toe te roepen. Dit fort was getuige van talloze veldslagen tussen Spanjaarden, Britten en georganiseerde piratenbendes. In 1685 al werd het samen met het dorp errond een eerste maal verwoest en in brand gestoken.

De piraten die hier het meeste stof lieten opwaaien waren Sir Francis Drake, William Dampier, Henry Morgan en de bloeddorstige Pedro Nau of El Olonés. Het is 8u. en ik ga doorheen het dorp op zoek naar het juiste pad richting het fort. Andere toeristen volgen is zinloos, want behalve die twee Amerikanen is er geen kat aanwezig. Het is een kleurrijk dorp bestaande uit paalwoningen, een houterig kerkje, winkeltjes, enkele kleine hotels en een tweetal schooltjes. Nica's te paard draven van veld naar stal terwijl enkele kinderen de rivier in duiken. Auto's rijden hier niet.

Als het begint te regenen wenkt een grijzende man me vriendelijk om in zijn huis te schuilen. Omdat je nooit weet hoe lang zo'n regenbui duurt beslis ik om in regentenue verder te klimmen naar het Fort. Daar is een klein maar boeiend museum te vinden over de geschiedenis van El Castillo. Het zicht op de top van het fort is fenomenaal. Ik beeld me in dat er in de verte meer dan 50 zeilschepen en cano's opduiken met 2000 man aan boord zoals bij 'The Battle of Rio San Juan' op 26 juli 1762. Het Fort zelf had toen slechts een 100 soldaten aan wal.

De paniek moet gigantisch zijn geweest. Ik denk ook aan het feit dat Christopher Columbus hier in 1502 passeerde op expeditie. Wat moet die man hebben meegemaakt... Aan de overkant van de rivier krijg ik nog het prachtige beeld van een man rustend tegen een boom op mijn netvlies, zijn paard grazend in de schaduw. Ik geniet nog minutenlang na tot ik het fort verlaat en een weg vind die nog wat hoger gaat, smaller en smaller afslankend tot ik op de top van de heuvel op het lokale kerkhof sta. Een wanordelijke wirwar van gebroken kruisen en overwoekerde graven doet me snel terugkeren.

Ik maak nog een uitgebreide wandeling van het centrum weg langs modderige steegjes en gevaarlijk glibberige paden. De mensen kijken me wat verbaasd aan maar blijven altijd even vriendelijk. De varkens, honden en kippen zie je standaard rond elke paalhut zwerven, hier en daar aangevuld met een paard of een stel eenden. Na een lekkere vismaaltijd koop ik mijn retourticket, deze keer met de trage boot en een familie 'wurst und sauerkraut' Duitsers waar ik een gezellige babbel mee sla.

Langs de rivier wemelt het van de 'tortuga's' of schildpadden, die met de nek omhoog genieten van de zon. Voortdurend vliegen egrets en uit de kluiten gewassen aalscholvers gracieus over het water terwijl de families brulapen ons vierkant uitlachen vanuit de boomtoppen. De tocht van drie uur verveelt opnieuw geen ogenblik.

Bij aankomst in San Carlos wacht de zoon van Philippe me op en brengt me terug naar La Esquina Del Lago, waar ik eet en me klaarmaak voor de nachtelijke kaaimannenjacht. Het bijna einde van een ellenlange dag die geen seconde verveelde en waarin ik Frans, Engels, Duits en Spaans mocht spreken.