donderdag 18 juli 2013

Eerste kennismaking

Solo naar Granada in Nicaragua. Ik geef toe, het gaf me een wat ongemakkelijk gevoel. Maar na een rit in een piepkleine Fiat richting station, een treintocht naar Antwerpen, een Thalys richting Schiphol, een vlucht naar Panama, een nieuwe vlucht naar Managua en een aangename taxirit naar Granada ben ik echt wel vlot op mijn bestemming geraakt. Tijdens de langste vlucht probeerde een zweterige Panamees mij wel te bedwelmen met zijn okselgeuren, maar gelukkig had ik mijn Frisk-muntjes bij die goed laxeren waardoor ik toch wat tegenwind kon bieden. Panama-België: 1-3 :) Bij aankomst in het hotel was de avondzon verdwenen en dus was het wachten op het ochtendgloren om de koloniale stad te aanschouwen. Zoals elke stad in Centraal Amerika wordt je gewekt door muziek, lawaaierige claxons en blaffende honden. Die laatste zijn ook steeds bereid tot een nachtelijk gratis concert. Als je ooit de oversteek waagt, geloof me, zonder oordoppen red je het écht niet. Wat me meteen opvalt in Granada is het ontbreken van de irritante 'tuc-tucs', driewielige rotdingen die alles en iedereen van de weg maaien. In plaats daarvan wemelt het van de meer charmante paardenkoetsen. Of paarden met remorque waarop je echt wel alles ziet passeren, laverend tussen de talloze aftandse auto's. Na een tijdje verdwijnt de zon en breken de eerste onweders los waarbij ettelijke zwembaden verfrissend over het hoofd worden gekieperd. De kracht van het dondergebrul is even schrikken, maar evenredig met de hoeveelheid water die omlaag kletst.
In het Hotel Con Corazon maak ik voor het eerst 'live' kennis met Geertje Vanderpas, de coördinator van het hotel en bezielster van het onderwijsproject. Samen met het team vier ik de verjaardag van een viertal medewerkers waarna we het platteland intrekken met een pickup. Het stadsgevoel is meteen weg wanneer we een hobbelige zijweg inslaan en het platteland induiken. De armoede langs de weggetjes, de gammele barakken, het grijpt meteen naar de keel. De beelden die je op je netvlies krijgt te zien kan je met geen woorden beschrijven. Ook schattige beelden, ik denk spontaan aan een oud dametje in een hangmat onder een houten pallet - lees afdak - naast haar krot. Ze schommelt overenthousiast heen en weer aan de hand van een touwtje dat ze stevig op en neer trekt. Iets later komen we aan in het eerste schooltje. Het eerste basisprobleem is meteen duidelijk: elektriciteit. Die wordt illegaal afgetakt van een buur die klacht indiende bij het ministerie. Het Nicaraguaanse ministerie wou een boete geven aan de school maar die poneerde dat het het ministerie is dat zelf verantwoordelijk is voor het aanleveren van die elektriciteit. Op zijn beurt stelde die dan weer dat dit niet kon omdat de school nergens was ingeschreven en dus al even illegaal was. Dat de leerkrachten die er werken al jaren betaald worden door het ministerie doet blijkbaar niks ter zake. Kafkaiaans...
Ik probeer te achterhalen welke middelen de openbare school krijgt van de staat. Het antwoord is meteen duidelijk: niks. De scholen krijgen 'enkele' betaalde leerkrachten en that's it. Geen papier, geen balpennen, nada. Nougatbollen. Rien. Tirez votre plan.
Daarbovenop zijn de leerkrachten die op het platteland lesgeven mensen die men nergens anders wil. Hoe incompetenter, hoe meer werkzekerheid op het platteland. Als ze er al zijn, want hun ziekteverzuim is torenhoog. Veel kinderen zijn er niet, de meesten werken 's namiddags op het veld. Enkelen worden bijgespijkerd in de Engelse les terwijl nog anderen ongeïnteresseerd buiten wandelen en een balletje trappen. Who cares... Morgen is het hier 'dia de la revolucion'. Een officiële vrije dag die de nodige stoeten door het straatbeeld zal jagen. Ideaal om met Geertje te bekijken wat we kunnen doen om kinderen in de scholen beter op te kunnen volgen. Een ding is me alvast duidelijk; de problemen waarmee het onderwijs hier kampt zijn niet in tien jaar op te lossen. Zelfs niet in twintig...
Nu ga ik samen met de coördinatoren lunchen en genieten van de vier flesjes Westvleteren XII die ik voor hen meebracht. Ze mogen ook eens in de watten worden gelegd, niet? :)

3 opmerkingen:

  1. Zo te lezen is er nog veel werk aan de winkel. De biertjes zullen zeker goed smaken en dan nog van West-fleteren die zo moeilijk te verkrijgen zijn en die drinken ze daar zo ver van hier!
    Groetjes van ons2 uit het Belgenland.
    Guido & yvette

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hun bier (Tona) hebben ze ook per liter weet ik :), lest de dorst nog een beetje beter. We zijn trots op jou, en steek je oordoppen maar weer in, want ze laten daar om 5u ook bommen ontploffen of zo...We leven mee, enne, veel succes, laat daar een diepe Kuurnse indruk na!

    BeantwoordenVerwijderen