Solentiname Islas

Of ik geen zin had om twee dagen Islas de Solintiname te bezoeken. Een inspiratiebron voor kunstenaars, bemind door natuurliefhebbers en gegeerd door backpakkers.

Uit het middaggesprek met Philippe Tisseau blijkt dat ik niet terug naar Granada kan zonder deze excursie te hebben volbracht. De boot vertrekt over anderhalf uur dus valt geen tijd te verliezen. Daar ik wel hou van onverwachte uitspattingen ga ik akkoord en maak halsoverkop een rugzak klaar. Aan de kade in San Carlos ligt een klein bootje klaar waarop vier Franse jongeren geanimeerd kletsen. Meer volk komt er niet en we vertrekken voor een snelle tocht van anderhalf uur richting 'het eiland ginds in de verte'. Door het lawaai van de motor valt er niet te socializen, dus geniet ik van het prachtige waterlandschap.

Na een uurtje zie ik tientallen eilanden voor me opduiken en vraag me af waar we zullen stranden. Plots vraagt de 'boatman' me op welk eiland hij me moet werpen. Probleem. Het enige wat ik had gehoord in het gesprek met Philippe is de naam van een hotelletje genaamd 'Cosada'. Helaas donderde het bij de boatman in Keulen en moest ik zelf gaan kiezen tussen 37 eilanden. De Fransen krijgen compassie en nodigen me uit om hen te vergezellen. Het blijken gasten te zijn die elkaar 'rugzakkend' hadden ontmoet in El Castillo en die besloten hadden samen een stuk verder te reizen. Een Belg erbij was geen probleem. We worden gedropt op 'Mancarrón' en gaan op zoek naar een geschikte overnachtingsplaats.

Tropischer kan het eiland niet zijn. Het regenwoud barst van de veelkleurige vogels en het omgevingsgeluid is grandioos. Boven de boomtoppen zweven speurende roofvogels in grote cirkels rond. Een weinig later zie ik een verliefd koppel grasparkieten tetteren op een tak. De poging om hen op mijn vinger te laten kruipen eindigt in een stevige maar beleefde knauw.

We wandelen door een doornat modderig woudpad tot we verspreid de eerste kleurrijke paalwoningen ontmoeten. De mensen lachen ons toe en geven met plezier wat uitleg over het eiland. Uiteindelijk belanden we in een soort 'hostal' met twee kamers. Als je dacht dat het niet kon, awel, het kan dus nog meer basic dan in 'La Esquina Del Lago'. Geen licht beschikbaar (en om 18u. is het pikdonker), geen stopcontacten, geen wasmogelijkheden. Dat wordt dus de klassieke woestijndouche in the morning. Deo. Samen met de Fransen koop ik enkele Toña's en we installeren ons op een pittoresque plaatsje aan de rand van het eiland.

De kikkers komen zich elk om beurt voorstellen in hun meest flamboyante kostuum en de muggen genieten volop van het Franse bloed. Niet echt verstandig van hen om in korte broek, t-shirt én brandende zaklamp aan een oever te zitten me dunkt... Zeker in de wetenschap dat de dengue of knokkelkoorts hier welig tiert. Maar ik onthou vooral de gezellige babbels over allerlei reiservaringen. 's Avonds krijgen we nog een vismaaltijd voorgeschoteld en kruipen daarna rond half negen in bed. Daar mijn verblijf op het eiland reeds eindigt om 9u. in de ochtend sta ik rond half vijf op om een wandeling te maken door het tropische woud.

Het eerste uur eenzaam met de zaklamp in het donker is best spannend, en het is vooral de kunst om je looppad te onthouden. De woudgeluiden zorgen voor een unieke sfeer die de hartslag regelmatig omhoog stuwt. Het enige wat ik hoop te vermijden zijn slangen en dus schijn ik goed voor mijn voeten. Wanneer het langzaam licht wordt sta ik aan de voet van een heuvel die het hoogste punt van de eilanden vormt, 257 meter boven de zeespiegel.

Ik klim nog even verder en keer halverwege terug zodat ik om half acht stipt het ontbijt kan meepikken. Zoals steeds in het tropische gebied wisselen stevige regenbuien en droge periodes elkaar af. Ik ben tevreden dat ik tijdens de wandeling onder andere een veelkleurige grote papegaai met succes kan fotograferen. Je wil namelijk niet weten hoeveel 'mislukte' vogelfoto's er al op mijn toestel staan.

Ruim op tijd en na afscheid te hebben genomen van de Franse vrienden sta ik op de kade om de boot terug mee te pikken. Wat verder zijn twee Nica's aan het wassen en het vissen. Al snel raak ik in gesprek met een Duitser die ik de komende dagen nog tegen het lijf zal lopen. Hij is eveneens leerkracht en brengt daarnaast als journalist verslag uit van diverse rockfestivals in Duitsland. De boot laat wat langer op zich wachten, maar uiteindelijk raken we vlot terug in San Carlos. Jhiro is netjes op tijd en ik kan de middagmaaltijd in La Esquina Del Lago nog meepikken.

Zoals steeds bonen met rijst, een slaatje en kippenvlees waar veel kinderen bij ons hun neus stevig voor zouden ophalen. Maar je raakt het gewend en uiteindelijk smaakt het wel lekker.