woensdag 14 augustus 2013

Deyvi kan weer dromen...

De laatste dagen van mijn verblijf in dit verbluffende land breng ik door waar ik mijn reis ben begonnen. In het pittoreske hotel 'Con Corazón' in Granada. Nette en ruime kamers, dagelijks gereinigd tot in de puntjes, airco, tv en het erg zeldzame warme water.
Daarnaast is er gratis drinkbaar water beschikbaar, een zwembad en een gezellige hotelbar. Het ontbijt is gevarieerd met dagelijks een portie fruit (watermeloen, ananas, cavaillon), lekker brood, beleg (pindakaas, konfituur en boter), gebakken ei, platte kaas en muësli, heerlijke koffie en kakelvers fruitsap. Kortom alle luxe die je als westerling verwacht in een hotel. Geertje en Joost, de Nederlandse hoteluitbaters, zijn aan hun laatste weken in dit hotel begonnen. Daarna is het de beurt aan de Fransman Boris en zijn Nica levensgezellin Marcela, die nu volop worden klaargestoomd. Dit hotel weerspiegelt effectieve en efficiënte ontwikkelingshulp zoals die zou moeten zijn. Geen geschooi met omhalingen, fundraising of subsidiegebedel. Het is intelligent zelfbedruipend in een land dat aan het begin staat van een ontwikkelingsrevolutie. Het hotel speelt in op de groeiende markt van het toerisme en gebruikt zijn winst om de lokale bevolking uit de armoede te halen. Niet door te 'geven' maar door hen de kans te geven te 'leren'. Investeren in lokaal talent maakt jongeren zelfbewust en opent voor hen deuren die vroeger gesloten bleven. Het project organiseert tijdens de weeknamiddagen extra onderwijs voor de jongste leerlingen en op zaterdagvoormiddag voor secundaire leerlingen.
Deyvi (13j.) zat op de openbare lagere plattelandsschool Bertha Gutierrez en viel op bij de leerkrachten van de ochtendschool omwille van zijn werklust en resultaten. Hij krijgt van Con Corazón de kans om naar een private school te gaan waar de kwaliteitslat mijlen hoger ligt. Zijn alleenstaande moeder, een naaister, is dankbaar en Deyvi kan begin januari van dit jaar naar de school van de broeders Salesianen zo'n 8 km - hoofdzakelijk onverharde weg - verderop. De aanschaf van het uniform, de schoolboeken, sportschoenen en andere uitrusting worden gefinancierd en het leren kan beginnen. Aanvankelijk is het keihard voor Deyvi. Om 5u. 's morgens opstaan om in de loden hitte of door de modder na een fikse regenbui naar school te fietsen waar de eerste les al om kwart voor zeven begint. De lesdag eindigt om kwart voor 1 's middags. Daarnaast is de schoolachterstand tegenover de kinderen die voorsprong opbouwden in deze private school hoog. Na enkele weken wordt Deyvi uit het voetbalteam van de school gegooid tot zijn resultaten beter worden. De aanpak is hier ouderwets hard. Deyvi houdt van lezen en verdiept zich ondertussen in de lokale literatuur. Zijn droom is om later psycholoog of wiskundeleraar te worden. Een onbereikbare droom was Con Corazón er niet geweest.
Behalve de extra ondersteuning die hij op de broederschool krijgt wordt hij op zaterdagvoormiddag bijgewerkt door de tutoren van het project. Dit gebeurt in zijn vroegere lagere school dichter bij zijn 'huis' samen met andere secundaire leerlingen uit de buurt. Zo verliest hij geen contact met zijn vrienden en vervreemdt hij niet van zijn thuis. Tijdens de week kan hij in het hotel terecht voor uitleg bij schoolproblemen en wordt hij kort op de bal opgevolgd. Dat Deyvi die kans krijgt doet andere ouders en leerlingen dromen van een zelfde kans. De leerlingen raken meer gemotiveerd en de ouders gaan langzaam hun kinderen meer stimuleren om naar school te gaan. Voor het eerst is de situatie niet uitzichtloos maar ontluikt er een kans om uit de armoede te ontsnappen. En nét dat wil Con Corazón bewerkstelligen.
Eenvoudig is de weg niet. Als meisjes die kans krijgen aangeboden door Con Corazón botsen ze weer op andere problemen. Niet alleen is het voor hen veel gevaarlijker om 's morgens alleen naar school te fietsen, ook speelt de vader een belangrijke rol in de toekomst van het gezin. En investeren in een zoon is voor velen nog steeds belangrijker dan de toekomst van een dochter. Daarom steekt Con Corazón veel energie in het gezin zelf, en gaan tutoren elke vrijdag op bezoek bij de leerlingen thuis om de ouders te betrekken bij de schoolse evolutie van hun kinderen.
Een ander probleem zijn de hang(mat)jongeren die tijdens de weeknamiddagen de lessen komen storen. Vooral tijdens de computerles zijn ze actief aanwezig en hangen door de raamopeningen te gluren. Meestal vergezeld van loeiharde gsm muziek. Het schoolterrein is niet afgesloten en men kijkt zelfs niet meer op als een koe zijn hoofd binnensteekt. Hebben jongeren dan wel geld voor een gsm, hoor ik je afvragen. Ja, die zijn hier écht spotgoedkoop. Voor deze jongeren opent internet ook een totaal onbekende wereld. Zelf kocht ik een Movistar chip en betaalde minder dan 2 euro voor een hele week onbeperkt bellen, sms'en én internet. En wij maar netjes onze factuur betalen in België, zo goedkoop kan het dus.
Geloof me vrij, in dit land helpen alle beetjes. Wat was en is mijn meerwaarde nu aan dit project? Ik probeerde tijdens mijn verblijf samen met Geertje Van der Pas de tutoren bewust te maken van het belang van het bekijken van een leerling in een breder kader. Niet enkel oog te hebben voor de kennis van wiskunde en taal maar ook oog te hebben voor andere talenten. 'Manualidad' of 'handvaardigheid' is hier hoofdzakelijk reproductie en de creativiteit van leerlingen komt dus zelden aan bod. Leerlingen met ADHD, dyslexie, dyscalculie of dyspraxie worden aan de kant geschoven.
Nog nooit van gehoord. Zij krijgen geen kansen omdat het accent op 'kennis' ligt en 'kunnen' niet naar waarde wordt geschat. Mijn steen(tje, want de rivier is hier nog érg breed) was het voorstellen van een volgsysteem rond 'sociale vaardigheden' en 'talenten'. Super dat de tutoren zoveel interesse toonden en er kritisch mee aan de slag gingen. Vijventwintig zinnen werden weerhouden en uitgeprint. Elke tutor observeerde gisteren twee leerlingen en brengt ze nu breed in beeld. Het lijkt allemaal simpel maar geloof me, elke kleine stap is hier een enorme sprong voorwaarts...
Maar misschien moeten we eerst beginnen met het dak waterdicht te maken. Het schoolterrein af te sluiten. De lokalen te schilderen. De elektriciteit veilig te maken. De klassen te isoleren. De basisvoorwaarden te vervullen. Ook dat nog.

2 opmerkingen:

  1. Philip, het was leuk en leerzaam om telkens je mooie verslagen te lezen. Tot in Belgie.
    Guido & Yvette

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Met plezier! Het is leuk te weten dat je blog wordt gelezen :)
    DANK!!!

    BeantwoordenVerwijderen